“Ben Bir Savaş Çocuğuyum Dünyanın Herhangi Bir Yerinde
Acının Gönülsüz Hamalıyım
İlk Kurşun Beni Vurur Her Zaman
Ve İlk Kopan Ayak Benim Olur
Bir Serseri Mayınla
Ölüm Oyun Arkadaşımdır Benim
Açlık Kol Koladır Benimle
Ben Bir Savaş Çocuğuyum
Dünyanın Herhangi Bir Yerinde”

Tahir ÖNER-3.12.2006

Yazıma bir çocuğun gözünden binlerce çocuğun savaş acılarını anlatan dizelerle başlamak istedim. Her ne kadar başlığım akademik bir konu gibi görünse de insanlık tarihinin en kanlı yüzyılında yaşayan bir insan olarak kalemime duygularımı karıştırmadan yazmayı başaramadım.  Bu sebeple bu duygulara tercümanlık edebilecek bir şiirle başlamak istedim.

Savaş yıkım getirir. Evleri yıkar, yolları, köprüleri, hastaneleri ve emek verilmiş ne kadar bina varsa yıkar. Ama savaş sadece dört duvarla çevrili binaları yıkmaz ki; savaş hikâyeleri de yıkar. Anıları, beklentileri, ümitleri, yaşanmışlıkları hayata dair ne varsa hepsini yıkar. Bir çocuğun geceden çantasına koyduğu beslenmeye kan bulaştırır savaşlar. Ya da bir babanın evine dönebilme hayaline kast eder kör bir kurşunun arkasına saklanarak. Annesinden ayırır bir çocuğu, şu koca dünyanın vicdanına sığamadığı için. Bir melek kadar masum ve güzel olan Aylan bebeği savurur atar denizlerin kıyısına o zalim savaşlar. Sadece yaşama umudu olduğu için bir bota binen onlarca masumu gözünü bile kırpmadan soğuk suların en dibine batırır bu iflah olmaz hırs fırtınası.

Peki, bu savaşlardan en çok kim zarar görür?

Elbette çocuklar.

Tarafı ya da sebebi olmadıkları bir savaşın kesin kaybedenleridir çocuklar. Neden gitmek zorunda kaldıklarını, neden öldüklerini bile bilmezler. Çoğu zaman düşünme şansları bile olmaz ya. Anne babalarının eteklerine tutuna tutuna savrulur giderler yol boylarında.

Gerçekten bir çocuğa savaş nasıl anlatılır?

Zaten savaşı yaşayan bir çocuğa bunu anlatmaya gerek var mıdır? İliklerine kadar korkunun içine saplanan yürekler sebebini bilse ne olur bilmese ne olur. Kimi uzman anlatmak gerek der kimisi ise mümkün olduğu kadar uzak tutmak. Elbette çocuklar farkına vardıklarında bizlere soracaklardır ve detaya girmeden meraklarını giderici düzeyde ve savaşın üzüntü veren bir şey olduğunu anlatmak ortak görüştür. Fakat benim burada değinmek istediğim asıl konu nasıl anlatılırdan ziyade neden anlatılma gereği duyulur konusudur.

Hiç anlatmak zorunda kalmasak, diplomasi ile sorunlar çözülebilse ve biz bu anlatma kaygısını hiç yaşamasak daha güzel bir dünya olmaz mıydı? Belki bu görüş polyanacılık olarak görülebilir ama böyle bir dünya da mümkün olabilirdi her şeyi hırsla yapmasaydı insanoğlu.

Dünyada sevginin tek savaş nedeni olduğu günler görmek ümidi ile…