Orda Bir Köy Var Uzakta!

Çocukken ilkokula gittiğimizde, boynumuzda yakalıklarımız, üstümüzde mavi önlüğümüz ve cebimizde de olmazsa olmazımız mendilimizle ne de coşkulu okurduk bu şarkıyı. Hepimiz bu şarkıyı söylerken uzaklara dalar uzaktaki o köyü uzun uzun düşünür, tertemiz berrak hayal dünyamızın da gücüyle çeşit çeşit şekiller verirdik ona. Ahmet Kutsi TECER’in kaleminde dökülen bu şarkının dokunmadığı çocuk yüreği yoktu neredeyse.

Biz artık büyümüştük!

Zannettik ki bu köy sadece o şarkıda adı geçen ama kendisine kimsenin rastlamadığı, her düşleyenin kendi düşüne matuf bir yerdir. Oysa hiç de öyle değilmiş. Gerçekten de orada öyle bir köy varmış ve epey de uzaktaymış o köy. Gitmesek de görmesek de o köy bizim köyümüzmüş hakikaten. Şarkının devamına ithafen orada evler de varmış aslında ve bu evler de biz yatmasak da yatan çocuklar varmış. Anneler varmış mesela bu çocukların başında tir tir titreyen. Onların geleceği için sabah ezanından akşam vaktine kadar ter döken babaları da varmış bir de. Ne ilginç değil mi o köy bizim de köyümüzmüş.

            Bir ses de varmış ayrıca o köyde. Biz duymasak da varmış diyor şarkının yazarı. Biz tınmasak da o yavruların çektiği zorlukları, onların o arı duru yüreklerinin de bir sesi varmış meğer. Üstelikte o ses bizim sesimizmiş. Peki, biz ne vakit tek yürek olmayı unutup da yalnız kendi iç dünyamızın sesine daldık. O ses bizim sesimiz olsaydı duymaz mıydık illa ki.

            Dağı varmış o köyün hiç inip çıkmadığımız ama olsun. Ne de olsa o köy bizim köyümüzmüş ya ne zararı var. Ömrü o dağlarda çobanlıkla geçen çocuklar, okul sırasına hasret kalmış minikler hiç mesele değilmiş. Ne de olsa o dağ bizim dağımızmış.

            Şarkının devamında bir yolu olduğundan da söz ediyor yazar. Sıkı durun o yol da bizim yolumuzmuş. Bin yıldır bu topraklarda birbirine derman olmayı her daim becerebilen bir medeniyetin yolu acaba bu yol muymuş? Tasa etmeyin biz varmasak da ne de olsa yol bizimmiş, rahat olun. O yollara baka baka umut bekleyen analar, çocuklar! Biz gelmesek de o yol bizim yolumuzdur.

            Bu şarkı üzerinden aslında Tecahülü Arif sanatına sığınarak bir benzetme yapmaya çalıştım. Oldu mu olmadı mı bilemem ama benim oldurduğum bir şey varsa o da şudur: Uzaktan eğitim şehir merkezlerinde iyi kötü bir şekilde yürütülebilirken, koca Anadolu’nun uçsuz bucaksız coğrafyasında köylerde yaşayan çocukların hali acaba nedir?

            Daha dağıtılacağı söylenen tabletlerin tamamı dağıtılsa bile ihtiyacın çok cüzi bir kısmını karşılayacağı aşikârken, kırsalda yaşayan çocukların yüz yüze kalacakları öğrenme kayıplarına üzülmemek elde değil inanın.  Çok ciddi bir çaba olsa da yeterli olmadığı göz önündedir. Hâsılı o köyde yaşayan çocuklara karşı tarih bir sorumluluk üstlendiğimizi üstelik bu sorumluluğun sadece devlete atılması kolaycılığından kaçınılması gerektiğini de bilmeliyiz. Devletin her ihalesini alan, karına kar katan, bu topraklarda yaşayan insanların emek ve iş gücünü, alın terini kendine merdiven yaparak yükselen ağaların beylerin yok mudur omuzlarında bu yük? Bu işe de mi Acun el atsın.

            Toparlamak gerekirse özellikle kırsalda yaşayan çocukların bu süreçte kaybettikleri zaman ve öğrenme fırsatı en az pandeminin ölümcül etkisi kadar büyüktür. Telafisi güç ve zaman alıcı olacaktır.

Ama endişeye mahal yok!

 Ne de olsa “O Köy Bizim Köyümüzdür”.

Kalın Sağlıcakla…