Yakın zamanlarda Google şirketinin akademik yayınlar için hizmete aldığı Google Scholar (Google Akademik) verilerine göre ülkemizde atıf alan hocaların sıralaması yayınlandı. Google Akademik veri tabanından alınan datalara göre en fazla atıf alandan en az atıf alan hocaya kadar sıralama yapılan bu listeyi baştan sona kadar inceledim. Listede Gaziantep’te ve Türkiye’de çok önemli bir değer olan Şener BÜYÜKÖZTÜRK gibi hocaların yanı sıra Türkiye’nin birbirinden farklı memleketlerinde görev yapan hocaların yer aldığını görmek memnuniyet vericiydi. İçinde çok kıymetli ve gerçekten sadece yayın sayısı ile değil yetiştirdiği nitelikli öğretmen sayısı ile de kendini ispatlamış hocalarımızın olduğunu belirtmek isterim.

            Listede aşağıya inerken gözüme takılan bir hocanın üniversite yıllarında bize davranışlarını hatırlayınca yayın sayısının aslında niteliği tek başına asla açıklamaya yetmeyeceği ile ilgili kanaatim iyice kuvvetlendi. Bu hocamızın öğrencileri odasından nasıl azarlayarak kovduğu, derslerde gencecik öğretmen adaylarını nasıl yerden yere vurduğunu sanki dün yaşanmış gibi hatırlarım. Sırf odasına kapanıp yayın yapmak için hayatın tüm gerçekliğinden uzak bir şekilde yükselmek atıf sayısını arttırsa da faydalılık getirmediği çok aşikârdır. Öğrencisine değer vermeyen, hor gören, kendi hayatında yaşadığı kişisel her ne kompleksi varsa öğrencisine boca eden tiplerin yetiştirdiği öğretmenlerin sağlıklı olması ne kadar gerçekçi olabilir. Hayatında bir kere sınıfa girmemiş, bir öğrencisinin derdini sıkıntısını çekmemiş insanların akademisyen olmasına karşı olmak benim açımdan rövanş duygusun tezahürü değil aksine yetiştireceği öğretmen adaylarının niteliğine zarar verme riskini görebilmemden kaynaklanmaktadır.

            Keşke imkân olsa da akademisyen olma şartlarına daha önce belli bir süre öğretmenlik yapmış olmak da eklenebilseydi. O zaman yetiştirilecek öğretmenlerin niteliği artacak ve hocaların da toplumdan alacakları hayır duası kendi lehlerine atıf olarak yazılacaktı. Nitekim bu şu anda pek mümkün gibi görünmüyor. Zaman zaman ilanlarda tecrübe şartı aransa da özellikle araştırma görevliliği alımlarında sıklıkla yüksek lisans ve doktora yapma ya da yapmış olma şartlarına odaklanılmaktadır. Akademik hayatın zorlu yarış dünyası sebebiyle de yayın yapma baskısı ile boğuşmak zorunda kalan insanlar bu defa atıfı bol ama niteliği düşük olabilen akademisyen profillerine dönüşmektedir. Personel alımlarındaki liyakatsizliği, bilimsel çalışmalar, makaleler hazırlanırken yapılan intihalleri, başkasına eser yazdırma durumlarına burada hiç değinmiyorum bile. Hocalarımızın yayın yapması önemsizdir gibi bir anlam çıkarma arayışına girmek de sadece önyargı olur okuyucu açısından. Benim anlatmak istediğim, yayın sayısı kadar hatta yayınların sayısından değerli olan bir şey var ise onun da nitelikli insan yetiştirmek olduğudur. Kendisi gelişip toplumu gelişmeyen birinin toplam ağırlığı ne olabilir ki.

Okuduğum dönemde öyle hocalara da denk geldim ki kendilerinin unvanları henüz çok başlangıç düzeyinde olsa da kendileri meslek hayatıma, bakış açıma imza attılar diyebilirim. Hayatım boyunca hep onlar gibi olmak istedim. Hep onların bana verdiklerini çocuklarıma kazandırma gayretinde oldum. Belki onlar emekli olana kadar çok az atıf alacaklar ama ben her başardığım işten, her yüreğine dokunabildiğim çocuğun gülümsemesinden sonra onlara atıf yaptım. Güzel dileklerle andım. Yazımı Mevlana Celaleddin Rumi’nin sözlerini hatırlatarak bitirmek isterim.

Kalın Sağlıcakla…

            “NİCE HOCALAR GÖRDÜM ADININ ÖNÜNDE ÜNVANI YOK,

 NİCE UNVANLAR GÖRDÜM KENDİSİNDEN SONRA HOCA YOK”