Anneler günü, babalar günü, sevgililer günü, yaşlılar günü, şiddetsizlik günü, öğretmenler günü ve daha birçok gün…

Hepsinin temel amacı o gün ne ise, o gün kime hitap ediyorsa daha fazla değer görmesini sağlamak ve mutlu kılmaktır. Peki, dünya mülteciler günü de böyle midir? Yani kırk yılda bir hatırlanmak mülteci olanları da mutlu eder mi emin olamadım.

Mülteci olmak, hem geride bırakılan acı hikâyeleri hem de şu anda yaşanan birçok kötü durumu aynı anda sırtında taşıyarak yaşayanların kaderinin adıdır. Göç edip sevdiği toprakları, anılarını, çocukluğunu ve tüm hayallerini doğduğu topraklarda bırakıp kaçmak zorunda kalmak acı namına yetmiyormuşçasına bir mülteci aynı zamanda geldiği yerde de çok üzücü olaylarla karşı karşıya kalır. Ekonomik sorunlar, sağlık sorunları ve iletişimsel problemlerin yanı sıra “öteki” olmak, bir mültecinin başına gelebilecek en kötü ve en sık yaşanan durumdur. Sanki kendi iradeleri ile yerlerini yurtlarını bırakmışlar da kaçmışlar gibi muamele gören mülteciler ayak bastıkları her toprakta istenmeyen adam olmuşlardır. Kendilerine, sanki onlar gelene değin o topraklarda hiç suç işlenmemiş, kimse günaha girmemiş herkes süt liman yaşamış da mülteciler gelince düzen bozulmuş gibi muamele edilir. Hâlbuki her yerde iyiler ve kötüler tarih boyunca hep var olmuştur. Tüm toplum bu hareket tarzını beğenmese de dünyada bir göçmen karşıtlığı furyası olduğu da aşikârdır. Kucağında bebeği olan bir mülteciye çelme takan gazeteci, mültecilerden din değiştirmelerini isteyen politikacı ve daha niceleri bu göçmen karşıtlığının simgeleri olmuştur. Göçmen karşıtlığı her ne kadar toplumsal yaşamda bir fikir olsa da aslında kapitalist de bir tarafı vardır. Göçmenleri ülkesinde istemeyen esnaf ucuz işçi lazım olunca, vergi ve personel gideri gibi kalemlerden tasarruf etmek isteyince mülteciler bulunmaz Hint kumaşı olurlar. Onlar çalışmak ve para kazanmak zorundadırlar ve bu duruma aldırış etmezler ama onlara reva görülen muamelenin kabul edilebilir bir tarafı bulunmamaktadır.

Mülteci çocuklar…

Şüphesiz her savaşın en büyük kaybedenidir onlar. Tarafı ya da sebebi olmadıkları bir kavganın tam ortasında çaresizlik çığlığıdır çocuklar. Sadece Suriye savaşından kaçmak zorunda kalan yaklaşık 7 milyon civarı insanın en az yarısı kadın ve çocuklardan oluşmaktadır. Şu an güncel verilere bakıldığında bizim ülkemizde bile bir milyonu aşkın Suriyeli çocuk eğitim çağındadır. Mültecilerin büyük çoğunluğunun barınma merkezleri dışında yaşadıkları göz önünde bulundurulduğunda kaybolan neslin büyüklüğü apaçık ortaya çıkmaktadır. Çocuk işçiliği başta olmak üzere çaresizliğin mecbur bıraktığı birçok olumsuz senaryoyu yaşamak zorunda kalan çocuklar mülteciler arasındaki en kırılgan grubu temsil etmektedirler. Cesedi kıyıya vuran, bombalar altında ezilerek ölen, terör örgütlerince savaşmak zorunda bırakılan ve daha birçok iğrenç muameleye maruz kalan güzelim çocukların dünyanın boynuna nasıl bir vebal bıraktığı iyi analiz edilmelidir. Bir köpeğe ağlarken binlerce çocuğu görmeme duyarsızlığı, bir terör saldırısı olunca kol kola girerken sırf menfaat bulacak diye gariban çocuklarda kol bacak bırakmama pahasına iktidar hırsı…

İşte bu saydığım tüm durumlardan ötürü illa bir mülteci günü olacaksa o gün ve diğer tüm günlerde mültecilerin yaşam koşularının iyileştirilmesi çabası en temel hedef olmalıdır. Zira hakkı yenilmiş hiçbir canlı kendisine yapılanı unutmaz ve biriken her acı toplumsal bir kine dönüşerek patlayacağı güne kadar sessizce bekler.

Sağlıkla Kalın…