Gücü garibana yetmek deyimi halk arasında güçsüzlere veya görece daha zayıf olanlara karşı sergilenen kaba ve kötü davranışları betimlemek için kullanılır. Bu yazıdaki kullanım şekli ise yaygın anlamının dışında aslında pek de bakmadığımız bir başka pencereden bakmak ve yorumlamakla ilgilidir. Aslında bu deyimde olumsuz bir anlam hissedilmesinin nedeni güç kavramının hep zorbalıkla kaba kuvvetle eşleştirilmesinden gelmektedir. Oysa ki güç iyi şeyler için de kullanılabilecek potansiyel bir kazanımdır. Güçlüyken güçsüzü ezmek bir tercih olabileceği gibi güçlüyken güçsüzün işini kolaylaştırmak da bir tercihtir. İki tercih arasındaki fark ise insanlığımızın göstergesidir. Bu yazıda gücümüzün garibana yetmesinden kasıt özellikle dezavantajlı şartlarda yaşayıp okullarda eğitim hayatını sürdürmeye çalışan çocuklardır. Meslek hayatımın son sekiz yılını oldukça kötü yaşam koşullarında yaşamak zorunda kalan çocukların devam ettiği okullarda geçirdim. Daha çok gözleme ve görüşmelere dayalı o kadar zorlu hayat hikâyelerine şahit oldum ki bu hikayeler aslında eğitime gelmeden daha halledilmesi gereken ne kadar çok ihtiyacın olduğunu da gözler önüne sermektedir. Annesi ve babası tarafından terk edilen çocuklar, şiddete maruz kalanlar, evde uyuşturucu kullanıldığını gözleri ile görenler, istismar vakaları, kötü yaşam koşulları, ekonomik zorluklar ve buna bağlı gelişen toplumsal gerilimler, sevgisizlik, ihmal ve daha sayfalarca yazabileceğim bin bir çeşit kötü hikâye… Ne yazık ki bu hikâyelerin en büyük kaybedeni çocuklar olmaktadır. Bu kayıp beraberinde okul terki, okulda şiddete meyletme, kötü alışkanlıklar, akademik gerileme gibi çeşitli sorun türlerini getirmektedir. İşte yazının başlığında da belirttiğim gibi gücümüz garibana yetecek mi? Kaç çocuğun yarasını sarabilecek kaçını tekrar oyunda tutabileceğiz aslında tüm mesele bundan ibaret. Öğretmenliği diğer tüm mesleklerden ayıran bence en önemli husus mesai kavramına dayalı bir iş olmamasıdır. Bir öğretmen sınıfındaki bir çocuğun herhangi bir sorununu çözmeden evine bile gitse o sorun kafasında ve gönlünde kendisini meşgul etmeye devam eder (tabii bu arada bahse konu öğretmen gerçekten işini ve çocukları seven bir “öğretmen” ise). Elbette tüm yükü öğretmenlerin omuzlarına bırakmak dürüstçe ve hakça bir davranış olamaz. Dezavantajlılık durumu toplumdaki birçok faktörün etkisi altında gelişen ve çözümü sadece öğretmenlere bırakılabilecek bir konu değildir. Yine de bu sorunlar ile doğrudan doğruya ilgilenen yalnızca öğretmenlerdir. İşte tam da bu yüzden öğretmenlerin gücünün garibanlara yetmesi en büyük temennimizdir. Ancak iyi yürekli öğretmenlerin sahip çıkıp yol aldırabileceği çocuklar bu korkunç çarkın içinden çıkabilir… Gücü garibanlara yeten tüm öğretmenlere hürmetle…

Kalın Sağlıcakla… 10.10.2024