Ölüm Üzerine

Bazen hepimiz bizi şöyle tutup silkeleyen hadiseler yaşarız. Gündelik hayatın koşturmacası içinde savrulmalarımıza bir es verdiren bu olaylar kimimizde derin kimimizde ise anlık etkiler bırakır. Ölüm de bu olaylardan belki de en acısıdır.

Kaybetmeyi aklımızın ucundan bile geçirmediğimiz, varlığı bize güven ve mutluluk veren bir yakınımızı kaybetmek tarifsiz bir boşluk meydana getirir dünyamızda. Bu hafta alışagelmişin dışına çıkarak eğitimle ilgili değil yakın zamanda kaybettiğim babaannemin vefatının bende bıraktığı hisler ile ilgili yazmak istedim.

Aslında ben de bir es vermek istedim.

Gündelik hayatın içinde o kadar telaşlı o kadar aceleci bir halimiz var ki sanki hiç ölmeyecekmiş gibi oluyoruz bazı zamanlar. Aman şu işi de yetiştireyim aman bu sorunu da halledeyim diye diye çarkın bir parçası haline gelen yaşamlarımız hızla savrulup gidiyor.

Durup şöyle bir bakmak gerekmez mi oysa!

Ne yapıyorum ben?  Çabalarım, endişelerim, koşturmacalarım, sıkı sıkı tutup bırakmak istemediğim hırslarım ve uğruna hayatımı adadığım onca dünyalık şey ne için? Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi yaşadığımız günlerin sonunda avucumuzda tutabildiğimiz çok az şeyin elimizden gitmemesi için verdiğimiz mücadelenin binde birini iç dünyamız için vermiyoruz bence. Kim olduğumuzu, gerçekten bizi tanımlayan şeyin ne olduğunu, nelerin bizi mutlu edip etmediğini belki de hiç öğrenemeden yitip giden hikâyelerle dolu dünya.

“Dünya bir penceredir

            Her gelen baktı geçti” demiş Yunus Emre. Penceremizin camından ne gördüğümüz, hayata dair bakış açımıza yön verir. Önemli olan camları önyargılardan arınmış bir pencereye sahip olmakken heybemizde ne çok duvarlar birikiyor insanlarla aramızda yükselen.

            Bu hafta beni derinden üzen ölüm olayına değinmek istedim. Bugün varız yarın yokuz. Ayrıca şu ana kadar yazılarla ilgili dönüt sağlayan (beğenen, beğenmeyen, düzeltme yapan) herkese, arkadaşlarıma da topluca teşekkür etmek istiyorum.

Sağlıcakla…