Başlığın htirdiği ve çağrıştırdığı her duygu için ne desek yerini doldurmuyor maalesef. Tüm dünyanın gözü önünde bir millet 50 60 yıldır apartheid rejimine maruz bırakıldığı yetmiyormuş gibi bugün de toplu bir şekilde ölüme mahkûm ediliyor. Yıllar önce gemilerle hayfa limanına gelirken “umutlarımızı çaldılar ne olur burada siz de bizim umutlarımızı çalmayın” yazılı pankartlarla gemilerini donatan bu caniler, Filistin halkı tarafından evlerinde misafir edilecek kadar büyük bir insanlık ile karşılanmalarına rağmen güce ulaştıkları ilk fırsatta onları sırtlarından hançerlemeyi ihmal etmediler. Şaşırmadık! Çünkü onlar bunu binlerce yıl önce Musa (a.s)’ye de yaptılar. Nil nehrini geçtikleri ilk fırsatta Allaha tapınmayı bırakıp ineğe tapmayı tercih ettiler! Katrandan olmaz şeker, olsa da cinsine çeker misali…

Barbarlıkları, zorbalıkları o kadar ileri gitti ki artık günde onlarca çocuk, yaşlı, kadın ve genci katleder hale geldiler. Üstelik bunu yaparken de medya gücünü arkalarına alıp bakın biz çok titiz davranıyoruz yalanı ile vahşetlerinin üzerini kapatmaya çalışıyorlar. Uluslararası örgütlerin de belirlediği üzere bu adi gruplar şu anda bölgede fosfor ve halı bombası da dahil olmak üzere savaşlarda kullanılması yasak birçok envanteri kullanıp savaş suçu işliyorlar. Peki tüm bunlar olurken ne diyor dünyadaki tüm kötülüklerin anası Amerika: “Savaş suçu işlediklerine dair bir kanıta rastlamadık”. Evet rastlamadılar çünkü o suçları birlikte işlediler. Tıpkı Irak, Afganistan ve Suriye’de yaptıkları gibi… Dünya üzerindeki tüm kötülükleri yaptıktan sonra bu kötülükleri kılıflayacak argümanları hazırdı nasıl olsa: “Demokrasi getiriyoruz!”

Başlığa dönecek olursam maalesef bölgede artık çocuk ölümleri o kadar arttı ki neredeyse şehit edilen halkın yarısından fazlasını henüz çocukluk dönemindeki o masum yürekli yavrular oluşturuyor. Hepsinin hayalleri, gülümsemeleri ve daha neler neleri vardı kim bilir… Lanet etmemek, feryat etmemek elde değil. Üstelik bu feryadın yankılanması için Müslüman olmak da gerekmiyordu. İnsan sadece insan olmak yeterliydi. Belki bu yazım bir şey değiştirmeyecek o çocukların kaderinde ama benim ve okuyanların kaderinde elbette değişime sebep olacaktır. Ben safımı belli ediyorum. Ruhum, kalbim ve aklım bu olanlara sessiz kalmayı kabul edemiyor. Sessiz kalanların da bahaneleri var elbet. Kimi ben bilmem neciyim ne işim olur arapla diyor, kimi köpeğinin ne kadar şanslı olduğunu anlatıyor binlerce çocuk onun köpeği kadar değer görmezken. Tüm bu hastalıklı ruhlara inat milliyeti, inancı, yeri ve kaderi ne olursa olsun tüm çocukların ve mazlumların yanında olmaya devam edeceğiz… Sevgilerle…