6 Şubat’ta meydana gelen depremlerden bu yana bir aydan fazla zaman geçti. Hepimizin yüreği yandı. Şairin dediği gibi hepimiz öldük, bazılarımızı ise gömdüler. O kadar zor şeylere şahit olduk ki, yüreğimiz acı ve ızdırapla o kadar doldu ki günlerdir hiçbir şey düşünemez olduk. Binlerce insanımızı kaybettik. Çocuk, kardeş, anne, baba, eş, dost ve daha nicelerini verdik kara toprağa. Gönlünde zerre kadar insanlık olan her insanımız bölgede yaşayan herkes kadar üzüntü duydu. Yaşadığımız duyguları tarif etmek gerçekten mümkün bile değil…

Peki gönlünde zerre kadar insanlık olmayanlar?

Vicdanzedeler…

Evet, bu hüzünlü günlerde insanlarımız acılarla baş etmeye çalışırken bir de onların yaptıkları bize bir kez daha pes! dedirtiyordu. Bağ evine 30 bin lira isteyen mi dersin, zar zor ayakta kalan evine 5 kat kira isteyen mi. Yardım için gönderilen kamyonu soymaya çalışan mı, market soymaya çalışanı mı? Hangisini deseniz onu gördük. Devletin verdiği çadırı satanları duyduk. 3 gün öncesine kadar bir çadır alabilmek için çalmadık kapı bırakmazken, ihtiyacı biter bitmez o aldığı çadırı satmaya çalışan arsızları gördük. Birileri enkazlardan can kurtarmaya çalışırken birilerinin de ölüyü soymaya çalıştığını gördük.

Enkazlarda insanların malları çalınmasın diye görev verilen adamın depremzedelerin ziynet eşyalarını çaldığına şahit olduk. Ve buna benzer daha neler gördü bu gözlerimiz.  

Dedim ya vicdanzedeler…

            İnsan daha başka nasıl aşağılık olabilir ki. Biz milletçe bu enkazları da kaldıracağız fakat içimizdeki vicdan yoksunlarına ne çare olacak inanın bir fikrim ve ümidim bulunmuyor. Merak ediyorum sıra onlara geldiğinde yardım isteyecek yüzleri kalacak mı? Ne dersiniz? Bence cevap çok net…

            Sevgiyle Kalın….

İbrahim TANIŞ, 17.03.2023 Cuma