İbrahim 5 yaşında esmer bir çocuktu. Adana’dan Gaziantep’e dönerken otobüs yolculuğunda tanıdım onu. Annesinin elinde 1 yaşında başka bir de kardeşi vardı otobüse binerken. Adımız çocuk gelişimci ya biraz anne çocuk etkileşimini inceleyeyim demiştim oysaki. İncelemez olaydım! İbrahim’in annesi otobüs kalkmadan önce sürekli hakaretler edip onu tutmaya çalışıyordu. O hakaretleri buraya yazsam inanın mideniz kaldırmaz. Bir anne evladına bunu nasıl reva görebilirdi?

            Otobüse bindik ve İbrahim de tesadüfen bana yakın bir yere oturdu. Oturana kadar tabi üç beş hakaret daha edildi kendisine. Ama inanın onun yüz ifadesini görseniz nasıl mutsuz! Anlamlandıramadığı o kadar açık ki durumu. Annesinin aslında neye öfkeli olduğu konusunda hiçbir fikri yoktu. Annesi otobüs hareket ettikten sonra küçük çocuğu kucağına alıp İbrahimi yan koltuğa oturttu. Yol boyunca ki bu yol üç saat sürdü çocuğa tek kelime etmedi. Sadece el hareketleri ile ite kalka onu yönlendirdi. İbrahim bir sağa döndü bir sola döndü ve anladım ki bir etkileşim kurma çabasında çevresi ile. Kitap okuyordum ve dönüp selam verdim kendisine. Başta biraz endişelenip annesine bir baktı, onay almak istedi sanırım, tekrar dönüp merhaba dedi mahcup bir bakış ile. Adını sordum: İboş dedi yani İbrahim mi diye sordum evet dedi. Benim de adım İbrahim deyince biraz güldü. İbrahim oyun oynamak ister misin diye sordum. İster gibi bir hali vardı ama annesine tekrar dönüp baktı ve kafasını sallayarak istemediğini belirtti. Biraz daha sohbet ettik. Anaokulunda öğrenci olduğunu ve bir kardeşi olduğunu, Adana’ya aile ziyareti için geldiklerini söyledi. Kendini sıkılmış hmesin diye muhabbeti fazla uzatmadan teşekkür edip kitabıma devam ettim. İbrahim defalarca annesine bakmasına rağmen tek bir kere bile göz göze gelmeyi başaramadı. Annesi bilinçli bir şekilde korkutarak ve hakaret ederek onu uzak tutuyordu kendisinden. Çocukların böyle pervasızca öldürüldüğü bir dünyada yaşama şansı olanların da yaşayan ölüler haline nasıl getirildiğini görmek cidden bende öfke uyandırmıştı. İbrahim’in bu şekilde muamele görmesine sebep olan suçu ne olabilirdi ki?

Annesi ile babası arasındaki mutsuz etkileşimin faturasını ödemek zorunda olduğunu görmek zor değildi. İbrahim’e bakınca binlerce İbrahimi Ayşe’yi Fatma’yı Ali’yi Veliyi görmek mümkündü. Hepsi hiç suçlusu olmadıkları bir hikâyenin mağdurlarıydılar. Mutsuz evliliklerin, anlaşmazlıkların, gerilimlerin bedelini neden hep günahsız çocuklar öderdi ki…

Sahi bu arada yolculuk nereyeydi İbrahim?

Heba olup gitmeye mi!...