İnsanoğlu var olduğu günden bu yana hep bir arayış içinde olmuş ve bu arayış onu her daim öğrenmeye yönlendirmiştir. İnsanlığın bu asırlar süren öğrenme yolculuğu elbette kendisine rehberlik eden ve adına günümüzde “öğretmen” denilen kişilerce aydınlatılmıştır. Öğretmen olmak için fakülte bitirmek de bence şart değildir. Çünkü tarih boyunca toplumları iyiye, güzele, doğruya yönlendiren herkes birer öğretmen olmuştur. Öğretmenlik belgeyle değil gönülle hak edilen, emekle sonuç veren bir meslek olagelmiştir.

Günümüzde yapılan araştırmalara bakıldığında toplumsal saygınlığı en yüksek olan meslek gruplarından biri de öğretmenliktir. Bu saygınlığın yegâne sırrı “bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum” sözünde saklıdır. Özellikle bizim gibi itaat etmeyi ve birilerinin arkasından gitmeyi seven toplumlarda öğretici konumundaki kişilerin değeri diğer mesleklere göre daha farklı bir yerde konumlandırılmaktadır. Esasen bu konumu elde etmenin birden çok dayanağı vardır.

Dayanaklardan ilki öğretmenliğin mesai kavramı ile sınırlı kalamamasıdır. Türkiye’de gidin rastgele herhangi bir öğretmene sorun ve okuldan sonra da eğitsel işlerle ilgilenip ilgilenmediğini öğrenmeye çalışın. Alacağınız cevap %95 evet olacaktır. Çünkü her öğretmen bir sonraki günün hazırlığını yapar ve telaşını yaşar. Öğretmenler hem planlı olmayı hem de güncel olmayı önemser ve bu alışkanlığı korurlar.

İkinci dayanak ise olayın duygusal boyutudur. Öğretmenlik akademik olduğu kadar akademik olmayan işlerle de bir bütündür. Örneğin sınıfındaki bir öğrencinin yaşadığı herhangi bir sorun bir öğretmenin tüm gününü hatta tüm haftasını zihinsel ve duygusal olarak meşgul edebilir. Şu an çalıştığım okulun bulunduğu mahalleden pay biçecek olursam o kadar çok sorunlu durum var ki her bir birini düşünmek ayrı ayrı yoruyor insanın kalbini. Kimi çocuğun babası yok, kiminin annesi, kiminin hiçbir aile ferdi yok. Kiminde ayakkabı yok, kiminin üzerinde adam akıllı bir kıyafet. Kiminde para yok, kiminde yiyebileceği bir beslenme… Hâl böyle olunca insanın gönlü o kadar çok yoruluyor o kadar çok sorguluyor ki anlatmak bir yazıya bile sığmaz.

Üçüncü dayanağa baktığımızda öğretmenlik mesleğinin kazandırdığı karizmatik liderlik rolünü görmekteyiz. Bilmek öğretmenleri öğrencilerinin ve velilerinin gözünde çok başka bir yere taşımaktadır. Normal şartlarda evde üç çocuğa bile söz geçirmek mümkün değilken öğretmenlerin küçücük bir sınıfta onlarca çocuğu dakikalarca derste tutabilmesi işte tam da bu bahsettiğimiz karizmatik liderlik özelliğinden kaynaklanmaktadır.

Bana öğretmenliği ayrıcalıklı kılan en önemli dayanak hangisidir diye sorulsa ben duygusal boyut derim sanırım. Çünkü öğrenci ile öğretmeni bilme basamağından çıkarıp yaşama basamağına taşıyan asıl deneyim duygusal paylaşımlardır. Bir öğretmen sadece ders anlatarak çocukların kalbine giremeyeceğini gayet iyi bilir. Çocuklarda iz bırakmanın esas yolu onların anlaşıldığını kendilerine geri bildirim yoluyla aktarmaktan geçer. Sınıfındaki çocuğun iç dünyasını, karmaşalarını, zorluklarını ve fırsatlarını analiz etmekten aciz olan her öğretmen sözüm ona ders programında “A” dersine giren sıradan bir öğretmen olur ve yıllar sonra çocukların zihninden silinir gider.

Sahi kaç öğretmeninizi hatırlıyorsunuz? Peki, bu öğretmenleri sizde unutulmaz yapan en belirgin şey neydi?

Cevaplarınızı düşündüğünüzde sanırım yazıya son noktayı da sizler koymuş olacaksınız.

İz bırakanlardan olmak ümidi ile…

Sağlıkla ve mutlulukla kalın…